Miłość Jako Zasada
"Jeżeli wejdziemy na szczyt Miłości, który jest najwyższym szczytem, usłyszymy głos wszystkich ludzi i wszyscy będą nam mili. Gdy człowiek wejdzie w Miłość - światło, woda, wiatr, drzewa, wszystko staje mu się "miłe".
Dobro, Miłość mają jednakowy stosunek do wszystkich. Gdy kochamy Boga, jednocześnie kochamy wszystko, co On stworzył. Jeżeli nie chcemy kochać Boga, stosunek nasz do jego stworzeń nie jest sprawiedliwy. Jeżeli wejdziecie w nowe życie, będziecie kochali wszystkich, ponieważ tworzą oni jedną całość. Gdy dojdziecie do tej Miłości, wszyscy będziecie wolni i szczęśliwi. Jeżeli kochacie, będziecie nieśmiertelni".
"Przy tej Miłości widzisz Boga we wszystkim, widzisz, jak Bóg się przejawia w najmniejszych rzeczach. Człowiek musi być podobnym do źródła, do słońca, do tej szerokiej przestrzeni, w której wszyscy muszą się zmieścić".
Miłość jako zasada zaledwie wchodzi w świat obecnie!
Miłość jako zasada rodzi się i wcześniej, lecz z początku obejmuje tylko szczyty ludzkości, najbardziej postępowe dusze i stopniowo schodzi ku nizinom, by objąć całą ludzkość. Wszystkie te fazy są niezbędne, ponieważ by dojść do Miłości jako zasady człowiek musi przez poprzednie stopnie przejść, które są dla niej przygotowaniem.
Można wprowadzić następującą analogię: Jeżeli jedno Jezioro jest rozfalowane, niebo i dookolne szczyty nie mogą się w nim objąć. Gdy fale ucichną i woda stanie się przeźroczysta, niebo i dookolne szczyty odbiją się w jego wodach. A gdy wiatr ucichnie zupełnie i jezioro stanie się przeźroczyste, gładkie jak lustro, odbiją się one w jego wodach w całej pełni. Jezioro odpowiada w tym wypadku duszy ludzkiej, a niebo i szczyty dookoła - niezmiernej Miłości, którą odczuwa człowiek według stopnia jego doskonałości.
Przy Miłości jako sile jest i nienawiść i przyciąganie i odpychanie. Miłość jako zasada obejmuje wszystko.
"W Miłości jako zasadzie nie ma żadnych przeciwieństw. Godzi ona wszystkie przeciwieństwa w świecie. Dla niej nie ma zła, wszystko jest dobre i wzniosłe. I tam jest nieśmiertelność - świat, w którym nie ma śmierci, a jest zmartwychwstanie. O tej Miłości mówi się w Piśmie Świętym, że jest ona drogą doskonałości".
Nowa łączność z Miłością - to jest zmartwychwstanie - przejście świadomości ludzkiej do wyższego stopnia. Miłość jako zasada - to jest Miłość światowa. Jest ona związana z przebudzeniem się nadświadomości w człowieku. Człowiek musi przejawić Miłość, która istnieje w nadświadomości.
"Jeżeli człowiekowi uda się świadomie połączyć z całą ludzkością, będzie on wolny. O takim człowieku mówimy, że zakończył on swoją ewolucję jako człowiek.
Jeżeli Bóg, Wielki w świecie, zwraca na nas uwagę, czy nie możemy i my mali ludzie, zwrócić naszej uwagi przynajmniej na dziesięć osób, by im pomóc tak, jak się nam pomaga?
Zajmujecie się głównie dążeniem swojej duszy - dążeniem jej do Miłości. Niech was nie powstrzymuje to, kto jakie pojęcie ma o was, lecz baczcie, by wszystkie wasze uczucia były szczere. Baczcie, byście każdego dnia przejawiali coraz więcej miłości, by miłość wasza się rozszerzała, obejmowała coraz więcej istot w sercu i w waszej duszy".
"Człowiek musi obudzić wyższe Ja, tj. swoją nadświadomość. Tylko w ten sposób utworzy on sobie jasną wyobraźnię o miłości i pozna Boga. Człowiek może przejawić miłość w zupełności, gdy zacznie żyć ze świadomością o przyczynowym świecie, gdzie jeden żyje dla wszystkich i wszyscy dla jednego".
"Każdy kto chce zrozumieć sens życia, nie powinien uciekać od niego, lecz musi przejść przez wszystkie jego stadia, a mianowicie przez korzenie, gałęzie, przez kwiat, który jest siłą miłości, spróbować jego owocu, który jest zasadą Miłości. Gdy przejdzie stopniowo przez korzenie, gałęzie i kwiat Miłości dojdzie wreszcie do zasady - do owocu Miłości i ten nada ci sens".
Gdy człowiek zacznie zdobywać Boską Miłość, rozszerza się stopniowo, aż ogarnie sobą wszystkich ludzi. Obecnie w sercu nie ma miejsca dla wszystkich.
"By kochać wszystkich ludzi, człowiek musi kochać Jednego, musi kochać przynajmniej jedną istotę na świecie. Przykładem niech będzie wasza miłość. Ten kogo kochamy musi być dla nas ideałem. Jeżeli kocha prawidłowo Jednego, człowiek będzie w stanie kochać wszystkich. Jeżeli człowiek nie może kochać Jednego, nie może kochać wszystkich ludzi. Jeżeli nie kochacie bliźnich, nie możecie kochać obcych. Co to jest miłość, która każdego dnia nie obejmuje w sobie więcej ludzi".
Człowiek stopniowo musi rozszerzać krąg swojej miłości, Musi ona bez przerwy się rozrastać i zbliżać się do wszechogarniającej Miłości.
"Kochać kogoś, tzn. ubrać go w odzież utkaną z twoich najpiękniejszych myśli i uczuć. Przestać kochać tego człowieka, to znaczy zdjąć z niego to ubranie i oddać je innemu. Czy to jest prawidłowo? Dlaczego, nie zostawisz ubrania na grzbiecie pierwszego i musisz go rozebrać?
Jeżeli tylko kochasz kogoś, to nie jest miłość. Jeżeli mówię o miłości, rozumiem Boga, tę zasadę, która pracuje w świecie. Musimy pozwolić, by ten Wielki Bóg się przejawił. I Duch ten jest jednakowo delikatny dla wszystkich.
Ktoś mówi: "Kocham ojca swego i matkę swoją, kocham swych bliźnich, kocham społeczeństwo, kocham ludzkość". To jest mało. Człowiek Miłości, Mądrości i Prawdy kocha wszystko jako jedną całość. Jeżeli nie kocha wszystkich nie jest prawdziwym człowiekiem. Gdy człowiek kocha wszystkich stale rośnie i rozwija się".
Nie tylko tych kochajcie, którzy są waszymi przyjaciółmi, lecz kochajcie wszystkich i bądźcie gotowi, jak Bóg, dać swoje błogosławieństwo wszystkim istotom.
Tak człowiek coraz bardziej zbliża się do tego ideału, kochać tak, jak kocha Bóg. Dążeniem miłości jest dać wolność każdej istocie, by się przejawiła tak, jak się przejawia Bóg.
Jeżeli nie kochamy Boga, zawsze będziemy robili różnicę między tym czy innym człowiekiem.
Bóg jest Miłością i my musimy być Miłością. Tylko Wszechobejmująca Miłość jest Miłością Boską. Musimy kochać wszystkich. Miłość zawiera dobro wszystkich istot.
"Kiedy Boska Miłość opromienia człowieka, kocha on wszystkich ludzi. Łączy ona z ich duszami człowieka.
W absolutnym realizmie istnieje tylko jeden stosunek: Miłość do wszystkiego żywego.
Gdy przejdziecie obok jakiegoś źródła, lub obok jakiejś małej rośliny, obok jakiejś gruszki, zatrzymajcie się przed nimi, spójrzcie na piękno, które jest głęboko skryte w nich i pokochajcie je. Gdy przechodzicie koło kwiatka, pogłaskajcie go, powąchajcie, podlejcie go wodą i odejdźcie. Gdy widzicie żmiję, niedźwiedzia, wilka - pokochajcie ich za to, co mają w sobie pięknego. Gdy spotkacie bogatego czy ubogiego, prostego człowieka czy uczonego, pokochajcie ich za to, co mają pięknego i boskiego w sobie.
Niczego się nie bójcie. Wobec Miłości strach jest bezprzedmiotowy.
Piękno Miłości zawiera się w tym, że wszystkie istoty was kochają, nie jedna tylko!.
Musimy się cieszyć wszystkim żywym dookoła nas. To Mistrz nazywa obfitością Miłości.
Gdy dojdzie do tej fazy, człowiek nie szuka sławy, zwraca uwagę na najmniejsze istoty, wszystkich kocha, przyjemnie mu służyć wszystkim ludziom, wszystkim zwierzętom, wszystkiemu! On widzi wszystkich jako dusze.
By Bóg żył wszędzie w świecie, by był wszystkim dla nas - to jest wielkie zadanie, które istnieje obecnie w świecie.
Człowiek, który zdobył Miłość powie: "Wiem, że wszyscy ludzie są braćmi między sobą". Wiedzieć, to znaczy widzieć Oblicze Boga!.
Kto raz widział Oblicze Boga kocha wszystkie istoty.
Możemy uogólnić powyższe następującymi słowami Mistrza:
1. Pierwsza łączność - jest od Boga do nas.
2. Druga łączność - jest od nas do Boga.
3. Trzecia łączność - jest od człowieka do człowieka
4. Czwarta łączność - najwznioślejsza jest od Boga do Boga. Przy czwartej łączności człowiek widzi w twarzach innych Boga tak, jak go widzi w swojej twarzy.
Miłość Łączy Człowieka z Całością
"Miłość do Boga daje silny impuls w życiu człowieka. Jest ona pierwszym i najsilniejszym dla człowieka. Jest ona pierwszym promieniem, który przenika do duszy ludzkiej. Gdy przyjdzie Miłość, budzi ona wielkie, sławne i piękne w duszy ludzkiej. Kto kocha, ten posiada Prawdę w sobie. Kto posiada Prawdę, ten może być kochany. Miłość jest pierwszym warunkiem, przy którym świadomość może iść naprzód. By rozum i serce mogły się poruszać i iść naprzód, muszą mieć pobudzającą przyczynę. Tą przyczyną jest Miłość".
Miłość jest prawem wszechświatowej harmonii. Daje ona człowiekowi prawidłowy stosunek do wszystkich istot, wskazuje jego miejsce w organizmie światowym, łączy go z całym życiem. Wtedy człowiek podobny jest do żywego liścia w górze na drzewie, który jest dobrze ogrzany słońcem otrzymuje wszystkie soki niezbędne do rośnięcia, do rozwijania się, do prawidłowego wykonywania jego służby. Gdy człowiek zamknie się dla Miłości, traci on tę łączność, życie przestaje wpływać doń, uboży się on. Wtedy podobny on jest do oderwanego liścia, który wiatr nosi gdzie chce.
"Gdy kochacie, łączycie się z całym życiem, bierzecie udział w pracy całego życia".
Co znaczy udział człowieka w pracy całego życia, to znaczy czynić Wolę Bożą! Miłość jest pokarmem dla dusz!
Gdy człowiek przestaje kochać, przestaje jeść wskutek czego traci swe życie. Miłość jest chlebem, który pochodzi z Nieba!"
Przynosi ona wzrost wszystkich wschodzących sił w człowieku, w ten sposób przepływa przez niego bujne życie. Siły żywej natury, z którą człowiek się łączy przez Miłość, przeorganizowują jego jestestwo.
"Miłość jest kamieniem alchemicznym, eliksirem życia".
Reguluje ona wszystkie procesy ludzkiego organizmu. Jest ona siłą magiczną, która działa cuda. Jedyna siła, która może przebudować całą istotę człowieka - to jest Miłość.
Boska Miłość nosi w sobie siły rośnięcia. Przy niej wszystko w świecie rośnie, kwitnie, zawiązuje się i dojrzewa.
Gdy Miłość przeniknie do duszy ludzkiej, człowiek żyje w realizmie.
Gdy wyjdziecie z tego realizmu, traci światło i ciepło i szuka pomocy z zewnątrz.
"Miłość i przywiązanie są zasadą, która wprowadza człowieka w nowe życie wiecznej harmonii, piękna i czystości.
Pierwszą oznaką, z której człowiek poznaje, że wszedł w dziedzinę Miłości jest, że w nim następuje głęboki, wewnętrzny spokój, jakiego nigdy nie doświadczył. Jednocześnie doświadcza w sobie postępu ku Wielkiemu, Bezgranicznemu w świecie!".
Gdy odczuwamy i oddajemy prawidłowo Miłość, rozdaje ona obficie swe dobra. "Jedyną siłą, przez którą człowiek może osiągnąć swój ideał, jest Miłość. Jeżeli chcesz mieć dobrych przyjaciół, kochaj Boga, stosuj wszędzie Miłość.
Jedno miłosne spojrzenie zbawia człowieka. Jedno miłosne słowo zbawia człowieka. Jedno postępowanie miłosne zbawia człowieka".
"Drogo Miłości jest usłana wszystkimi osiągnięciami i możliwościami.
Ukochajcie Boga całą duszą, duchem i rozumem i sercem, a w przyszłości zdobędziecie wszystko. Żebyśmy mogli dokonać jednej próby na tym świecie, koniecznie musimy mieć Miłość. Jest ona wielkim czynnikiem w sercach tych, którzy ją posiadają. Poza Miłością nie ma życia, nie ma żadnych osiągnięć. Bez Miłości rzeczy są martwe, nieświadome, mechaniczne.
"Miłość jest różdżka czarodziejską w życiu. Kto ją znajdzie, wszystko może osiągnąć. Im więcej miejsca wydzielił sobie człowiek dla Miłości, tym większe są jego osiągnięcia. W prawie Miłości nie ma nic niemożliwego. Kto utraci swą miłość, dla niego wszystko staje się niemożliwe, W tym nie ma wyjątku. Gdy zaczniesz jakąś pracę z miłością, na pewno będziesz miał osiągnięcia. Świat może obrócić się głową w dół, lecz ta praca będzie dokonana szczęśliwie.
Wszystko na świecie zawdzięczać należy tej wielkiej sile Miłości. Dlatego, jeżeli człowiek chce, by mu szło w życiu, niech jego każda mysi i uczucie będzie przeniknięte Miłością Boską. Bez Miłości nie ma powodzenia.
Jeżeli i przy najmniej ważnej pracy człowiek zastosuje Miłość będzie miał błogosławieństwo Boskie. Przez Miłość człowiek może osiągnąć te swoje pragnienia, które mogą mu przynieść wszystkie dobra w życiu. To są pragnienia ludzkiej duszy!".
By człowiek ukochał Boga i swego bliźniego, to znaczy, żeby przepłynął bezpiecznie ocean. Człowiek traci swe szczęście, troci swoje wzniosłe myśli, uczucia i postępowanie, gdy brak mu Miłości. Ten kto ma Miłość, ma otwartą drogę wszędzie.
"Miłość otwiera przed ludźmi, królewskie wrota Nieba i ziemi. To znaczy, że człowiek będzie przyjęty między ludzi, i wszystkie inne istoty. Będzie przyjęty dobrze i u zwierząt. Nie ma wypadku w życiu, by człowiek działał z miłością i zginął. Jeżeli ludzie wychodzą z tej wielkiej Miłości, przyszłość jest dla nich.
Przy miłości człowiek wszystko zdobywa. Przy Miłości i ten kto kocha, i ten kogo kochają, wygrywają. Miłość zawsze daje człowiekowi więcej niż utracił. Zmienia i polepsza jego warunki.
Gdy Miłość wejdzie do życia, ludzie będą szli od światła do światła, od siły do siły i działalność ich się zwiększy".
Przy Miłości człowiek widzi rzeczy, ma dla nich prawidłowe zrozumienie.
"Gdy człowiek ułowi tylko jeden promień Miłości, dokona się w nim takie rozszerzenie, że natychmiast rozumie swój stosunek do ludzi i nie boi się niczego. Gdy Miłości przyjdzie do człowieka, mówi on: "Teraz mogę robić wszystko".
Nienawiść niszczy, Miłość buduje. Miłość poskramia i pobudza dobro!
"Kto kocha wszystkie istoty, nie może być nieszczęśliwy. Każdą sekundą, każdą minutą będzie on związany z sercami i duszami tych, których kocha i którzy go kochają".
Gdy człowiek zacznie kochać, rozumie czym jest życie i jego piękno.
"Gdy przyjdzie Miłość, z nią przychodzi wszystko: bogactwo, zaszczyt, zdrowie, wiedza, zdolności.
Nie mówię o tej miłości, która przynosi ludziom śmierć, ani o tej, która stwarza spory, walki, zmartwienia. Bez miłości wolność staje się niewolą, wiedza - nieuctwem, radość - męką.
Gdy Miłość przyjdzie do człowieka, słonce będzie świeciło inaczej i odczuje on swoją łączność z Bogiem. Wtedy aniołowie, święci i dobrzy ludzie z całego świata będą go odwiedzali, by widzieć Miłość!"
Jeżeli człowiek myśli, że musi być tylko dla siebie, natknie się na filozofię, która przynosi nieszczęście. Szczęście człowieka jest w tym by kochał i był kochany. A największe nieszczęście człowieka zawiera się w tym, gdy przestanie kochać i gdy inni go nie kochają.
"Nie ma większego nieszczęścia od tego, gdy widzisz Miłość i gdy jej nie masz.
Gdy ktoś się skarży, że nikt go nie kocha, mówię: Jeżeli nikt cię nie kocha, ty kochaj!"
Kto odczuje Boską Miłość, temu poprawiają się wszystkie sprawy: osobiste, rodzinne, społeczne i inne.
"Jeżeli przyjmiecie Boga, jeżeli zastosujecie Miłość w swym życiu, będziecie szczęśliwi. Jedyną drogą do osiągnięcia szczęścia jest Miłość. Człowiek Miłości, nie goni szczęścia, lecz szczęście goni jego!"
Miłość jest wyżej niż szczęście, włącza ona je w siebie.
Ludzie na ziemi żyją w dobrobycie, lecz nie są szczęśliwi. Dlaczego? Nie mogą oni wykorzystać dobra, które jest im dane. Szczęście jest poza dobrym i złym. Gdy szczęście was nawiedzi, będziecie zupełnie w innym świecie, ani w Niebie, ani na ziemi - w świecie Miłości. Miłość przygotowuje wejście do królestwa Bożego.
"Gdy Bóg kocha masz plecy, które cię strzegą od wszelkich doświadczeń. Gdy cię kocha jakiś człowiek - również masz plecy, na które możesz liczyć. Jeżeli czyjeś sprawy układają się dobrze, niech wie, że jest ktoś, kto go kocha. Oto dlaczego, gdy człowiek kocha i gdy go kochają, to znaczy, że sobie wzajemnie pomagają.
Miłość przynosi trzy rodzaje zdobyczy - w fizycznym, duchowym i Boskim świecie. Te zdobycze Miłości wyrazić możemy następującymi słowami: Miłość przynosi życie, światło i wolność. Rozpatrzymy te trzy zdobycze.
Miłość Wprowadza Nas w Życie
"Gdy mówimy, że musimy kochać rozumiemy, że musimy zacząć żyć. Miłość jest bramą przez którą się wchodzi do życia.
Kto cię kocha, puszcza wodę życia przez ciebie. Życie bez Miłości przedstawia się jak ogród suchego, bezwodnego placu, a znów Miłość jest ogrodem na placu, gdzie jest woda".
Nie ma istoty, która by nie spróbowała Miłości. Wszystkie istoty noszą ją w sobie w mniejszym lub większym stopniu, jako niższy czy wyższy przejaw. Gdy człowiek ma Miłość, ma grunt, warunki do życia. Miłość zawiera wielkie warunki do życia.
"Pod miłością rozumiemy środowisko, sprzyjające rozwojowi człowieka. Każdy, kto dotknie Miłości, zdobywa życie. Jeżeli jest chory - wyzdrowieje.
Bez Miłości nie istnieje żadne życie. Gdy ktoś powie, że żyje a nie kocha, ten okłamuje sam siebie.
Człowiek żyje dopóki kocha, dopóki myśli o Miłości, gdy mówię, ze musimy kochać, rozumiem, że trzeba zacząć żyć.
Jeżeli uważasz trawkę za przejaw Miłości Boskiej, możesz za jej pomocą wyleczyć najstraszniejsze choroby".
Miłość ożywia każdego, do kogo się dotknie.
"Jest w miłości jedna cecha: źródło, które wyschnie, popłynie, gdy przyjdzie Miłość, przejdzie przez jakąś kość i stąpi na nią - ożyje ona. Gdy człowiek przejdzie po suchym gruncie, gdzie nic nie rośnie, wszystko wyrośnie. Człowiek bez wiary, bez nadziei, strapiony tysiącem trwóg i niepokojów, czyż nie jest takim suchym gruntem?
Miłość, którą mają ludzie, jest miłością łez, cierpień i rozczarowań. To nie jest miłość, o której mówię. Mówię o Miłości, która przynosi życie, radość, nieśmiertelność. Ludzie nie są szczęśliwi, ponieważ nie postawili Miłości jako osnowę.
Mówię wam o Miłości, która wskrzesza umarłych, która podnosi umarłych, która ożywia zmarzniętych.
W ten dzień gdy człowiek przestanie kochać, jest on poza warunkami życia. Gdzie jest Miłość, tam śmierć się cofa.
"Kto nie ma w sobie Miłości jest martwy. Jeżeli przestępca zbliży się do drzewa, drzewo uschnie. Gdy człowiek wierzy w Boga i kocha Go, to nie jest zwykła miłość. To jest jedno z zadań wiecznego życia. Wieczne życie jest rezultatem Miłości do Boga. Miłość nosi wieczne życie i zwycięstwo nad śmiercią - zmartwychwstanie".
"Człowiek Miłości stopniowo wchodzi w życie nieśmiertelne. Kto umiera w Miłości, ten tylko zmienia się zewnętrznie, lecz nie umiera. Każdy może zmartwychwstać. Kiedy? Gdy zostawił w sobie miejsce dla Miłości".
"W przyszłości, kto będzie chciał długo żyć, musi kochać. Wyższe drgania Miłości przechodzą przez ciało tego, który kocha, oczyszczają go i odmładzają.
Im więcej dusza przejawia swojej miłości, tym bardziej odporny jest ludzki organizm. Długie życie jest w zależności od Miłości człowieka. Pierwsze, co wnosi miłość, to jest prawdziwe życie".
Życie, które przynosi Miłość, przeobrażając i dając rozkwit siłom umysłu, serca i woli, przechodzi i przez ciało i odbija się we wszystkich procesach cielesnych - odnawia je, przynosi zdrowie, długie lata i młodość.
"Gdy mówię o Miłości mam na względzie najbardziej doskonałą higienę, którą można polecić. Miłość - to jest higiena".
Miłość stwarza zdrowotny stan organizmu, przy którym człowiek może wykonać swoje przeznaczenie.
"Chrystus podniósł z Miłością chorego z łoża. Powiedział mu: "Wstań, weź swoje łoże i idź". Wraz ze słowami, które wypowiedział, oddał mu cześć swojej energii".
Jeżeli mamy Miłość, wszystkie choroby i skłonności znikną. Jeżeli zmieści w sobie Wielką Miłość chory, wyzdrowieje.
"Nawet gdybyście byli na łożu śmierci, jeżeli zastosujecie Miłość wasz stan się polepszy i wyzdrowiejecie. To jest Boskie prawo, które możecie zastosować. Miłość ma immunitet przeciwko wszystkim chorobom".
Prawidłowy stosunek do bliźnich ma wpływ na zdrowie.
"Zachowujecie dobre stosunki z bliźnimi, będziecie się cieszyli zdrowiem i wewnętrznym spokojem".
By był zdrów, człowiek musi mieć Miłość i Mądrość, czyli musi zachować prawa Mądrej natury. Od poznania i zastosowania Miłości, Mądrości i Prawdy i Cnoty w życiu zależy zdrowie.
"Kto idzie w kierunku odwrotnym Miłości, stopniowo traci zdrowie i swe siły. Skłonność do chorób i cierpień jest z powodu braku miłości lub małej miłości. Miłość leczy i usuwa przyczyny chorób".
Gdy ktoś kocha lub jest kochany, życie jego się przedłuża. Gdy utraci swąłączność z boskością, z Miłością, człowiek zaczyna się starzeć, traci sens swego życia, jest przygnębiony, zaczyna upadać na duchu, bez wszelkiej jasnej myśli o życiu.
"Miłość musi wejść do waszych serc, byście się odmłodzili.
Początek młodości - to jest miłość".
"Gdy kocha i najbrzydszy człowiek staje się piękny jak anioł. Czy widzieliście twarz człowieka, który przejawia miłość? Twarz jego świeci jak słonce! Człowiek staje się piękny, gdy kocha i jest kochany. Kobieta, która może popełnić przestępstwo, traci swoją piękność. Piękność bez Miłości jest martwa. Piękność jest rezultatem wysiłków duszy i ducha. Znaczy - z piękności przedmiotów będziecie sądzili o wysiłkach, które dusza i duch przejawiły w pewnym kierunku. Im więcej się zbliża do Boga, tym człowiek staje się piękniejszy".
Miłość nie tylko odbija się dobroczynnie na zdrowiu, lecz przeobraża i rysy ludzkiego charakteru.
"Jak się poznaje, który człowiek odczuwa i przejawia Boską Miłość? Jeżeli jego czoło się podnosi i rozszerza, jeżeli jego głowa podnosi się, jest on przewodnikiem Miłości".
Miłość robi człowieka pięknym.
"Miłość i Mądrość są środkami kosmetycznymi. Każdy kto służy Miłości, Mądrości, Prawdzie i dobru, może się stać zewnętrznie i wewnętrznie pięknym. Wyróżnia się on zdrowiem i pięknością. Oczy, usta, nos, wszystko jest w nim piękne.
Poza Miłością nie istnieje żadna piękność.
Wielu ludzi ma piękne oczy, piękne usta, regularny nos, regularne rysy twarzy, lecz mimo to nie są piękni, Dlaczego? Nie mają Miłości. Gdzie jest miłość, tam jest piękno. Gdy zacznie w nas mówić Boski Początek i twarz osiąga delikatność, miękkie światło, w oczach czyta się rozum, ruchy są harmonijne, plastyczne. Gdzie przejdzie ten człowiek, wszyscy się odwracają by nań spojrzeć. Tchnie on świeżością i aromatem. Taki człowiek jest gotów do wszystkich usług".
"W dawnym życiu Miłość zaczyna się radością i kończy się smutkiem. W nowym życiu Miłość zaczyna się radością i przebywa w niej. Dopóki żyjecie w Miłości, nikt nie może wam odjąć radości, która przyszła.
Miłość jest ojcem, radość jest matką, a pokój ich dzieckiem". Człowiek Miłości spotyka radości i smutki z wewnętrzną radością. Powiedziano: "Wytrę łzy z ich oczu". Kiedy się to stanie? Gdy człowiek zostanie przewodnikiem Boskiej Miłości.
"Dopóki Miłość jest w was, jesteście błogosławieni. Gdy miłość was opuści i radość was opuszcza. Żeby was nie opuściła, myślcie o waszych stosunkach do Boga co do serca i ducha.".
Gdy widzimy tego co nas kocha, serce nasze zaczyna drżeć, znaczy przynosi on nam wolność, czyli radość. A radość i pokój oznaczają, że wszystkie przeszkody, które psują nam życie będą usunięte.
Człowiek miłości żyje w radości, w stanie wyższym od radości, który może nazwać się rozkoszą. Mistrz nazywa to Rada - słonecznym stanem umysłu, serca, duszy i ducha.
Litość
Jeżeli w kimś znajdziesz dobrą cechę, zaczynasz go kochać. Kochasz Prawdę, którą Wielki Mądry Początek włożył w pewną istotę. Kochasz Pierwotną Przyczynę i wszystko, co Ona stworzyła. Jest i inna pobudka do Miłości. Niewypowiedziane są drogi Miłości. Czasami wiesz za co kochasz, czasami nie wiesz. Są wypadki, gdy człowiek kocha innego za jego wady, za jego słabość i niezaradność. Wtedy przejawia się jedna z najpiękniejszych stron Miłości - Litość.
"Jesteśmy dziećmi Boga, który nas kocha nie dlatego, że jesteśmy tacy dobrzy, lecz dlatego, że lituje się nad nami".
Jeżeli ci przyjdzie zła myśl komuśźle zrobić, znajdź w nim jakąś dobrą cechę. Zwróć swe spojrzenie na jego duszę. W ten sposób pokochasz go i nie zrobisz mu zła.
"Dla każdego człowieka jest określona, kto ma go kochać. I każdy musi znaleźć tego, kto go będzie kochał".
"Gdy chcecie wiedzieć, czy dany człowiek was kocha, zatrzymajcie się w swej świadomości. Jeżeli myśl o tym człowieku nigdy nie ginie w waszej świadomości, wiedzcie, że on was kocha. To samo się odnosi i do jego świadomości. Jeżeli i wy nie giniecie w jego świadomości, oboje się kochacie".
"Jeżeli dopuszczacie w swoim umyśle, że ten, kogo kochacie, może wam sprawić coś złego, to wskazuje, że go nie kochacie".
"Miłość przynosi idealne obejście z ludźmi".
Bez niej stosunki miedzy ludźmi są mechaniczne. Prawidłowe stosunki są te, które są oparte na Prawdzie miłości. Harmonia może pochodzić tylko z Boskiej Miłości. Miłość przynosi miękkość, czułość, delikatność powab. Te zalety nadają sens życiu wewnętrznemu.
"Temu kto kocha, nie powinna nigdy przez myśl przejść myśl negatywna. Ten, kogo kochasz musi być tak święty, jak twój obraz i żebyś na nim nie widział absolutnie żadnej plamy. Tak rozumiem kochać człowieka. To jest maksyma. Kto może, komu jest dane, musi tak kochać. Ty masz absolutne zaufanie to tego, kogo kochasz i kto cię kocha".
Miłość przejawia się przez szereg zalet dodatnich. Kto ma miłość ten ma głęboki spokój w sobie. Człowiek, który ma miłość, może ponosić ciężary całego świata. Miłość jest tą wielką siłą, która może ponieść największe cierpienia, nie upadając na duchu.
"Człowiek, który utraci siły i zdrowie i swoje bogactwo, a nie zmieni ani jednego muskułu na swej twarzy, ten żyje w Miłości.".
Cierpliwość jest rezultatem miłości. Gdzie jest miłość tam jest i cierpliwość. Długa cierpliwość jest oznaką wielkiej Miłości, którą Bóg żywi do nas.
"Miłość może przyjść darmo, lecz cierpliwość musicie zdobyć".
Człowiek miłości jest bogaty. Nie potrzebuje on nic. Pierwsze, co jest w miłości, że czyni człowieka zadowolonym. To nie znaczy, że jest on apatyczny, czy obojętny do tego, co jest dookoła niego i że nie chce tego przetworzyć. Pojęcie "zadowolenie" tu rozumiem tak: człowiek ocenia rzeczy i jest wdzięczny. W ten sposób korzysta z nich mądrze.
"Niezadowolenie jest powodem straty wielu pięknych rysów na waszej twarzy. Żeby być silnym, człowiek musi być zadowolonym zewnętrznie i wewnętrznie. Jeżeli jest niezadowolony, przerywa on łączność z Miłością,
"Gdy zdobędziesz Boską Miłość, co uczynisz?. Kto zdobędzie Miłość, tego Bóg wyśle do roboty! Miłość jest nauką służenia. Wszyscyście przyszli by się stać sługami. Im więcej kochasz, tym więcej będziesz służył. Im więcej ciebie kochają, tym więcej będziesz służył. Miłość wymaga wielkiego poświęcenia, W przyszłości, gdy ludzie dojdą do doskonałości, nie będą dużo mówili o Miłości, lecz będą robili ofiary jeden dla drugiego. Pod Miłością rozumie się służenie Bogu!".
"Na czym polega prawdziwa Miłość i prawdziwa przyjaźń? Jeżeli wasz przyjaciel znajdzie gdzieś w górach piękne, czyste źródło i poprosi was byście poszli razem z nim do źródła, by się napić czystej wody, w tym zawiera się prawdziwa miłość i prawdziwa przyjaźń. Kto was kocha, ten zawsze pragnie waszego dobra. Gdy wam się coś udaje, cieszy się on, gdy się nie udaje smuci się".
"Kto kocha ten musi pobudzać swego ukochanego do zdobywania wiedzy, każdej sztuki. W Miłości zawsze jest ta cecha - człowiek podnosi tego, kogo kocha. Kochać to znaczy dać impuls każdej duszy, by się podniosła: nie pasjonować się i nie ograniczać!".
Miłosierdzie jest wyższym wyrazem Miłości.
Tylko ten zdobył Miłość, kto wchodzi w położenie wszystkich cierpiących na Ziemi i przychodzi im z pomocą.
"Z otwieraniem się serca ludzkiego dla cierpiących poznaje się czy jakiś człowiek kocha czy nie. Jeżeli ktoś mówi, że kocha, że serce jego płonie, a nie jest gotów pomagać cierpiącym, wiedzcie, że nie ma on w sobie miłości.".
Bóg przejawia się w świecie, poświęca się dla drobnych rzeczy.
"Miłość rozumie ofiary Wielkiego dla małego. Ofiara ma stosunek do Miłości. Tylko kochający może się poświęcić. Gdzie brak jest miłości, tam życie nie ma sensu i człowiek oczekuje od ludzi, a nie od Boga.".
Świat jest przesycony oświadczynami miłosnymi. Jeżeli się poświęcacie, poświęcacie się dla Boga. Gdy człowiek jest gotów poświęcić wszystko dla Wielkiego w świecie wskazuje to, że otrzymał swój miłosny list z niewidzialnego świata. Nie ma czegoś większego niż służenie Bogu, Jeżeli człowiek nie jest gotów poświęcić swego życia za Chrystusa, w szerokim sensie tego słowa, by odczuć Jego życie, nie rozumie on Go i nie zna. Człowiek Miłości ma szerokąświadomość rozumienia rzeczy prawidłowo. Każdy, kto nie może zrozumieć zasadniczej idei: "Jak służyć Bogu", nie może domagać się miłości.
Nie ma większej służby dla człowieka, niż służenie Miłości. Życie dzisiejsze przy wszystkich przeciwieństwach musi być zrozumiane w jego głębi.
"Służyć Miłości, służyć Bogu, to znaczy być wolnym, cieszyć się ze wszystkiego w świecie. Jeżeli pracujecie dla kogoś z miłości, odciski na waszych rękach są na swoim miejscu. Znaczy, cierpienia są usprawiedliwione tylko wtedy, jeżeli mamy kogoś do kochania. Jeżeli nie mamy kogo kochać, cierpienia są bezprzedmiotowe".
"Gdy Miłość się w nas wleje, otworzą się nasze oczy. Zasłona podniesie się w chwili, gdy ukochacie Boga i wszystkie istoty". Jest to oczywiste, gdyż przy miłości człowiek ma spokój, wewnętrzną harmonię. Są to ważne warunki dla otworzenia duchowych zmysłów.
"To za światem, który uświadamiamy tkwi druga, bardziej wzniosła dziedzina, na której się buduje nauka Boska. Do tej dziedziny może wejść tylko ten, kto żyje według praw Absolutnej Miłości, Mądrości i Prawdy. Jest to święta dziedzina, na którą zwykła ludzka noga nie może stąpić. Był czas, gdy ludzie widzieli tylko trzy kolory, potem cztery, pięć, sześć, siedem.
W przyszłości ludzie będą widzieli kolory podczerwonym i ultrafioletowym światłem".
Przyjdzie czas, gdy ludzie będą widzieli więcej kolorów i ujrzą niewidzialny świat. Kto żyje w Miłości usłyszy Muzykę Wszechświata.
"Bóg posyła was, byście kochali. I jeżeli ktoś kocha kogoś, ciesz się z tego. Nie wtrącaj się by to wykorzenić. Miłości nigdy nie przeciwdziałaj. Nie przeciwdziałaj Bogu. Wszystkie nieszczęścia wychodzą z faktu, że my przeciwdziałamy Bogu, który działa w nas i w innych.
Dla wszystkich tych, którzy się sprzeciwiają. Miłości rodzi się najokropniejszy ogień piekielny. Gdy się sprzeciwiają sami sobie stwarzają ogień męczarni. Męczą się, gdyż nie odczuwają Miłości. Jeżeli się sprzeciwiają staną się bardziej nieszczęśliwi, a jeżeli ją odczują, staną się najszczęśliwsi.
Wszyscy ludzie, którzy próbują postawić zaporę Miłości są zdeptani. Otrzymują oni najlepsze lekcje, które będą pamiętali. Zaprzeczenie Boskiej Miłości wytwarza cierpienie w świecie.
Miłość jest wielkim prądem. Uważaj by go nie oddalić. Dopóki płynie on w tobie, żyjesz. Odepchniesz go, jesteś skazany na śmierć.
Miłość jest cicha i spokojna, lecz jednocześnie jest potężna w swoim działaniu.
"Gdy jesteśmy w harmonii z Miłością, to jest dobrze, lecz gdy nie jesteśmy z nią w harmonii, nie ma niebezpieczniejszej siły w naturze od Miłości. Dlatego w stosunku do niej musimy być bardzo uważni. Jeżeli będziemy egoistami w stosunku do miłości będziemy ograniczać, starać się wyciągnąć korzyści etc, wtedy mamy niszczące następstwa".
"Kochający idzie w górę wąskąścieżką, a ten kto nienawidzi, schodzi w dół szeroką drogą".
Człowiek dotychczas schodził. To jest droga inwolucji i stopniowo przy niej zapomniał o Miłości.
"Początkowo, gdy schodził od Boga, człowiek wypowiadał słowo miłość bardzo prawidłowo. Jednak gdy się oddalał od Boga, pierwotny, czyli kosmiczny człowiek, jak go nazywają, słowo co do treści zaczęło niepostrzeżenie coraz bardziej się zmniejszać i gdy człowiek zeszedł na dno życia, prawie nic nie pozostało z tego słowa. To schodzenie było takie niedostrzegalne, takie wolne, że i ten wielki człowiek siebie oszukał. I wy teraz znajdujecie się w sytuacji tego kosmicznego człowieka co się tyczy miłości".
Człowiek posiada dziś pewne myśli, uczucia i postępowanie, które są schodzące, tj. z nimi trwa on w swej inwolucji, a inne są wschodzące, tj. takie, z którymi zaczyna swoją ewolucję, czyli wschód.
"Obserwujcie, czy wasze myśli, uczucia i postępowanie są schodzące czy wstępujące. Uczeń musi wiedzieć na jakiej drodze się porusza: na drodze wielkości, które się zwiększają, czy na drodze wielkości, które się zmniejszają. A wielkości, które są odwrotne od cnót zmniejszają się. Pracujecie z wielkościami, które się zwiększają, a nie z takimi, które się zmniejszają".
Wraz z Miłością człowiek zaczyna swą ewolucję.
W Ewangelii jest następujące opowiadanie: Razu pewnego, gdy Chrystus był wśród ludu i ze wszystkich stron cisnęli się do Niego, pewna kobieta cierpiąca od dwunastu lat na krwotok, dotknęł z tyłu Jego szat i natychmiast wyzdrowiała. Jezus uczuł, że z Niego uszła siła, zwrócił się do ludu i powiedział: "Kto dotknął moich szat?" Uczniowie odpowiedzieli "Ty widzisz, że lud się ciśnie i mówisz: "Kto mnie dotknął?" Lecz On się odwrócił, by ujrzeć tę, która to uczyniła. Wtedy drżąca kobieta powiedziała Mu całą prawdę.
W tym opowiadaniu jest wykazana ważne prawo. Wszyscy cisnęli się dookoła Chrystusa, lecz siła wyszła z Niego dopiero wtedy, gdy kobieta Go dotknęła. Dlaczego? Ponieważ dotknęła Go z wiarą. To jest ważne dla wszystkich dziedzin życia. Ważne jest to prawo i dla Miłości.
Kiełka fala Miłości schodzi z Boskiego świata na wszystkie istoty. Lecz każda z nich przyjmuje z niej według stopnia swego rodzaju - według swej wiary.
"Bóg kocha jednakowo świętego i grzesznika, spotyka jednakowo świętość i hazard".
W tym wypadku ważne jest odczucie danej istoty życia, które idzie z Wielkiego Serca świata. Wszystkie istoty niejednakowo odczuwają to życie. Powiedziano w Piśmie Świętym: "Bóg się rozgniewał na Żydów". Ten wiersz należy rozumieć w innym sensie: gdy Żydzi wpadli w grzech, nie odczuwali życia, które idzie z Mądrej natury, położyli przegrodę między sobą a Miłością. "Gniew Boży" oznacza w tym wypadku, że zmniejszają się dobre warunki życia.
Gdy zwierzęcość w człowieku przeważy, musi on zacząć myśleć, by się podnieść do wyższego świata - ludzkiego. Kto się chce wznieść na wyższy stopień, musi iść drogą Miłości. Miłość ma wiele stopni. Miłość jest niezmienna, jaka była przed tysiącem lat, taka jest i dziś. Gdy mówimy o rozmaitych rodzajach miłości rozumiemy stosunek ludzi do niej. Nie odczuwają oni i nie zastosowują miłości jednakowo, wskutek czego i przejawy jej się różnią.
Gdy mówimy: "Ewolucja w miłości", musimy rozumieć: Ewolucja w odczuwaniu istot Boskiej Miłości, według stopnia rozwoju człowieka będzie również jego zrozumienie Miłości.
Każda istota odczuwa miłości tyle, Ile może przejawić i opracować. Gdy bada miłość, człowiek może dojść do subtelnego rozróżniania jej przejawów. Rozróżnia on przejawy miłości w zwykłym człowieku i w człowieku na wysokim poziomie.
"Nie mówić, że nie żyliście w miłości. Lecz są stopnie, przez które trzeba przejść. Na przykład miłość mrówki, pszczoły, gołębia nie może się porównać z ludzką, lecz i ludzka nie może się równać z anielską. Ludzie jeszcze nie znają miłości, mimo, że mówią o niej".
Gdzie człowiek najwięcej się myli? W stosunku do miłości!
Człowiek nie określa się według zewnętrznych sytuacji, przez które przeszedł, lecz według życia wewnętrznego - miłości, którą ma w swej duszy. Im wyżej idziemy, tym głębszy sens znajdziemy w miłości.
"Ze swoimi ordynarnymi ciałami człowiek żyje bardziej na niższych stopniach miłości, lecz pewnego dnia, gdy stworzy sobie Boskie ciało, wejdzie w jej wyższe dziedziny i w ten sposób założy bazę przyszłej kultury".
Powiedziano w Piśmie Świętym: "Bóg jest ogniem wszystko pochłaniającym (wszech-trawiącym)."
"Słowa te oznaczają: Miłość jest ogniem, który spala wszystko. Jeżeli jej dotkniesz, ręce twoje się spalą. Jeżeli ją zobaczysz, oślepniesz. Jeżeli usłyszysz, jak przemówi, ogłuchniesz. Zapytacie: "Jak więc poznamy Boga, jako Miłość?" Stopniowo Go poznacie. Zaczniecie od najmniejszej Miłości i pójdziecie do wielkiej. Jeżeli się zahartujecie i przygotujecie do Boskiej Miłości, wtedy poznacie Boga. Zdrowy i odporny system nerwowy jest potrzebny temu, kto świadomie szuka Boga Miłości. Jak dziecko w pierwszym oddziale uczy się litery po literze, zanim nauczy się czytać, tak i człowiek odczuwa kropla po kropli miłość, aż przyjdzie dzień, gdy ją odczuje w całej pełni".
Mistrz rozróżnia cztery stopnie w miłości: miłość jako dążenie, jako uczucie jako siłę i jako zasadę.
"Miłość jest dostępna dla wszystkich istot. Nie ma istoty, nie ma żywej materii w świecie, która by w ten czy inny sposób nie była związana z Miłością i nie była pod jej wpływem. Poznajemy Boga w miłości. Ten Bóg miłości nie jest zewnętrzny, nie jest jedynie we wszechświecie, a i wewnątrz nas.".
"Miłość jako dążenie działa w sercu, jako uczucie - w duszy, jako siła - w umyśle, jako zasada - w duchu. To jest cały cykl ludzkiego rozwoju od początku do końca. Miłość jako dążenie, jako uczucie, jako siła i jako zasada mają ogólną podstawę: to jest Miłość Absolutu, który przechodzi przez człowieka na różnych stopniach rozwoju.
W pierwszych stadiach swego rozwoju człowiek nie może się wznieść wyżej niż miłość jako dążenie. Ktoś mówi, że jego serce płonęło miłością.
"To, że serce płonie nie jest miłością. Między płonięciem serca, a miłością jest olbrzymia różnica. Płonięcie serca - jest to jedna z pierwszych faz rozwoju miłości. Dziś ta miłość panuje w świecie. Ludzka miłość jest miłością popiołu. Ludzką miłość można tylko widzieć w ognisku, gdzie płonie, spala się i obraca w popiół. Przyciąganie, które jest rezultatem magnetyzmu, nie jest miłością. To jest magnetyczna, nieodporna i przejściowa miłość, czyli miłość jako dążenie, jest początkiem miłości.".
Miłość, która Idzie od Wielkiego Słońca Życia, dochodząc do człowieka we wczesnych stadiach jego rozwoju, wchodzi w gęściejsze środowisko, przełamuje się w jego świadomości, ogranicza się. Tak się rodzi miłość jako dążenie.
Miłość jako dążenie jest krótkotrwała i nieodporna.
"Miłość jako dążenie jest tylko kierunkiem, który prowadzi do Miłości". Jakaś dziewczyna siedzi sobie spokojnie w domu, nic jej nie porusza, lecz pewnego dnia spotyka młodego chłopca i naraz w niej zjawia się dążenie, zaczyna robić się niespokojna. To samo dzieje się z chłopcem. Znaczy następuje początek ich niepokoju. Mówię: nadchodzi początek ich miłości jako dążenie. Jaki jest koniec? Pobiorą sic, narodzą się im dzieci. Czy to jest koniec miłości? Nie! Potem stopniowo zjawią się pierwsze przebłyski miłości jako uczucia.
Drugi przejaw miłości - przejaw jako uczucie - działa w duszy. Co jest wyższy stopień miłości. Rozwój uczucia przejawia się między przyjaciółmi i braćmi. Z tego wynika, że każdy, kto ma przyjaciela, brata, musi przejść przez pierwszy ogień miłości jako uczucia, którego przejaw jest w duszy. Tu już miłość dotyka duchowej natury człowieka: przejawia on swoją moralną istotę. Miłość otrzymuje większą czystość i odporność. Miłość jako uczucie z początku przejawia się w niższej formie, potem stopniowo się podnosi i oczyszcza. Miłość jako dążenie - to korzenie z ziemi - w świecie fizycznym. Miłość jako uczucie - to. są konary.
W osiągnięciu miłości człowiek stopniowo się podnosi do Miłości jako siły.
Miłość jako siła w pierwszym swoim stadium wyraża się tym, że człowiek pragnie dla wszystkich tego dobra, którego pragnie dla siebie. Sprawiedliwość, której pragnie dla siebie, oddaje wszystkim. Jest to postawa życia społecznego. Najpierw przejawia się ona w stosunku do społeczeństwa, potem rozszerza się na naród, a potem i na całą ludzkość. W początkowym stadium Miłość jako siła może wyrodzić się w nietolerancję, szowinizm, fanatyzm.
Częstokroć poszczególne indywiduum, społeczeństwa, narody i ludzkość przechodzą przez te wczesne stadia miłości jako siły, wiele razy padają i wstają, aż stopniowo podniosą się do wyższych stadiów.
Miłość jako siła w swym wyższym stopniu wyraża się jako miłość do całej ludzkości. Ale i tu mamy szereg stopni przejściowych. Gdy miłość do ludzkości dojdzie do swego wyższego rozkwitu, wtedy człowiek dochodzi do idei braterstwa między ludźmi. Wyższy przejaw Miłości jako siły Mistrz określa tak:
"Miłość jako siła w swej czystej postaci, w swoim wyższym stadium, przejawia się tylko u świętych, u ludzi, którzy są gotowi poświęcić się dla Bożej idei. Wszyscy ci, którzy odczuli Prawdę, i chcą bronie Miłości mają siłę Chrystusa, siłę świętych i przypieczętowują swoją Miłość ofiarą".
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz