Miłość Wprowadza Nas w Życie
"Gdy mówimy, że musimy kochać rozumiemy, że musimy zacząć żyć. Miłość jest bramą przez którą się wchodzi do życia.
Kto cię kocha, puszcza wodę życia przez ciebie. Życie bez Miłości przedstawia się jak ogród suchego, bezwodnego placu, a znów Miłość jest ogrodem na placu, gdzie jest woda".
Nie ma istoty, która by nie spróbowała Miłości. Wszystkie istoty noszą ją w sobie w mniejszym lub większym stopniu, jako niższy czy wyższy przejaw. Gdy człowiek ma Miłość, ma grunt, warunki do życia. Miłość zawiera wielkie warunki do życia.
"Pod miłością rozumiemy środowisko, sprzyjające rozwojowi człowieka. Każdy, kto dotknie Miłości, zdobywa życie. Jeżeli jest chory - wyzdrowieje.
Bez Miłości nie istnieje żadne życie. Gdy ktoś powie, że żyje a nie kocha, ten okłamuje sam siebie.
Człowiek żyje dopóki kocha, dopóki myśli o Miłości, gdy mówię, ze musimy kochać, rozumiem, że trzeba zacząć żyć.
Jeżeli uważasz trawkę za przejaw Miłości Boskiej, możesz za jej pomocą wyleczyć najstraszniejsze choroby".
Miłość ożywia każdego, do kogo się dotknie.
"Jest w miłości jedna cecha: źródło, które wyschnie, popłynie, gdy przyjdzie Miłość, przejdzie przez jakąś kość i stąpi na nią - ożyje ona. Gdy człowiek przejdzie po suchym gruncie, gdzie nic nie rośnie, wszystko wyrośnie. Człowiek bez wiary, bez nadziei, strapiony tysiącem trwóg i niepokojów, czyż nie jest takim suchym gruntem?
Miłość, którą mają ludzie, jest miłością łez, cierpień i rozczarowań. To nie jest miłość, o której mówię. Mówię o Miłości, która przynosi życie, radość, nieśmiertelność. Ludzie nie są szczęśliwi, ponieważ nie postawili Miłości jako osnowę.
Mówię wam o Miłości, która wskrzesza umarłych, która podnosi umarłych, która ożywia zmarzniętych.
W ten dzień gdy człowiek przestanie kochać, jest on poza warunkami życia. Gdzie jest Miłość, tam śmierć się cofa.
"Kto nie ma w sobie Miłości jest martwy. Jeżeli przestępca zbliży się do drzewa, drzewo uschnie. Gdy człowiek wierzy w Boga i kocha Go, to nie jest zwykła miłość. To jest jedno z zadań wiecznego życia. Wieczne życie jest rezultatem Miłości do Boga. Miłość nosi wieczne życie i zwycięstwo nad śmiercią - zmartwychwstanie".
"Człowiek Miłości stopniowo wchodzi w życie nieśmiertelne. Kto umiera w Miłości, ten tylko zmienia się zewnętrznie, lecz nie umiera. Każdy może zmartwychwstać. Kiedy? Gdy zostawił w sobie miejsce dla Miłości".
"W przyszłości, kto będzie chciał długo żyć, musi kochać. Wyższe drgania Miłości przechodzą przez ciało tego, który kocha, oczyszczają go i odmładzają.
Im więcej dusza przejawia swojej miłości, tym bardziej odporny jest ludzki organizm. Długie życie jest w zależności od Miłości człowieka. Pierwsze, co wnosi miłość, to jest prawdziwe życie".
Życie, które przynosi Miłość, przeobrażając i dając rozkwit siłom umysłu, serca i woli, przechodzi i przez ciało i odbija się we wszystkich procesach cielesnych - odnawia je, przynosi zdrowie, długie lata i młodość.
"Gdy mówię o Miłości mam na względzie najbardziej doskonałą higienę, którą można polecić. Miłość - to jest higiena".
Miłość stwarza zdrowotny stan organizmu, przy którym człowiek może wykonać swoje przeznaczenie.
"Chrystus podniósł z Miłością chorego z łoża. Powiedział mu: "Wstań, weź swoje łoże i idź". Wraz ze słowami, które wypowiedział, oddał mu cześć swojej energii".
Jeżeli mamy Miłość, wszystkie choroby i skłonności znikną. Jeżeli zmieści w sobie Wielką Miłość chory, wyzdrowieje.
"Nawet gdybyście byli na łożu śmierci, jeżeli zastosujecie Miłość wasz stan się polepszy i wyzdrowiejecie. To jest Boskie prawo, które możecie zastosować. Miłość ma immunitet przeciwko wszystkim chorobom".
Prawidłowy stosunek do bliźnich ma wpływ na zdrowie.
"Zachowujecie dobre stosunki z bliźnimi, będziecie się cieszyli zdrowiem i wewnętrznym spokojem".
By był zdrów, człowiek musi mieć Miłość i Mądrość, czyli musi zachować prawa Mądrej natury. Od poznania i zastosowania Miłości, Mądrości i Prawdy i Cnoty w życiu zależy zdrowie.
"Kto idzie w kierunku odwrotnym Miłości, stopniowo traci zdrowie i swe siły. Skłonność do chorób i cierpień jest z powodu braku miłości lub małej miłości. Miłość leczy i usuwa przyczyny chorób".
Gdy ktoś kocha lub jest kochany, życie jego się przedłuża. Gdy utraci swą łączność z boskością, z Miłością, człowiek zaczyna się starzeć, traci sens swego życia, jest przygnębiony, zaczyna upadać na duchu, bez wszelkiej jasnej myśli o życiu.
"Miłość musi wejść do waszych serc, byście się odmłodzili.
Początek młodości - to jest miłość".
"Gdy kocha i najbrzydszy człowiek staje się piękny jak anioł. Czy widzieliście twarz człowieka, który przejawia miłość? Twarz jego świeci jak słonce! Człowiek staje się piękny, gdy kocha i jest kochany. Kobieta, która może popełnić przestępstwo, traci swoją piękność. Piękność bez Miłości jest martwa. Piękność jest rezultatem wysiłków duszy i ducha. Znaczy - z piękności przedmiotów będziecie sądzili o wysiłkach, które dusza i duch przejawiły w pewnym kierunku. Im więcej się zbliża do Boga, tym człowiek staje się piękniejszy".
Miłość nie tylko odbija się dobroczynnie na zdrowiu, lecz przeobraża i rysy ludzkiego charakteru.
"Jak się poznaje, który człowiek odczuwa i przejawia Boską Miłość? Jeżeli jego czoło się podnosi i rozszerza, jeżeli jego głowa podnosi się, jest on przewodnikiem Miłości".
Miłość robi człowieka pięknym.
"Miłość i Mądrość są środkami kosmetycznymi. Każdy kto służy Miłości, Mądrości, Prawdzie i dobru, może się stać zewnętrznie i wewnętrznie pięknym. Wyróżnia się on zdrowiem i pięknością. Oczy, usta, nos, wszystko jest w nim piękne.
Poza Miłością nie istnieje żadna piękność.
Wielu ludzi ma piękne oczy, piękne usta, regularny nos, regularne rysy twarzy, lecz mimo to nie są piękni, Dlaczego? Nie mają Miłości. Gdzie jest miłość, tam jest piękno. Gdy zacznie w nas mówić Boski Początek i twarz osiąga delikatność, miękkie światło, w oczach czyta się rozum, ruchy są harmonijne, plastyczne. Gdzie przejdzie ten człowiek, wszyscy się odwracają by nań spojrzeć. Tchnie on świeżością i aromatem. Taki człowiek jest gotów do wszystkich usług".
"W dawnym życiu Miłość zaczyna się radością i kończy się smutkiem. W nowym życiu Miłość zaczyna się radością i przebywa w niej. Dopóki żyjecie w Miłości, nikt nie może wam odjąć radości, która przyszła.
Miłość jest ojcem, radość jest matką, a pokój ich dzieckiem". Człowiek Miłości spotyka radości i smutki z wewnętrzną radością. Powiedziano: "Wytrę łzy z ich oczu". Kiedy się to stanie? Gdy człowiek zostanie przewodnikiem Boskiej Miłości.
"Dopóki Miłość jest w was, jesteście błogosławieni. Gdy miłość was opuści i radość was opuszcza. Żeby was nie opuściła, myślcie o waszych stosunkach do Boga co do serca i ducha.".
Gdy widzimy tego co nas kocha, serce nasze zaczyna drżeć, znaczy przynosi on nam wolność, czyli radość. A radość i pokój oznaczają, że wszystkie przeszkody, które psują nam życie będą usunięte.
Człowiek miłości żyje w radości, w stanie wyższym od radości, który może nazwać się rozkoszą. Mistrz nazywa to Rada - słonecznym stanem umysłu, serca, duszy i ducha.
"Tylko ten kocha prawdziwie, kto wywołuje radość w duszach otaczających. Gdy przyjdzie do ciebie ten, kto ma z tobą prawdziwa łączność, wniesie do twej świadomości rozszerzenie i ucieszysz się.
Miłość jest przede wszystkim dla samego człowieka, który kocha, a potem i dla otoczenia. Gdy kochacie kogoś, wasze światło ogrzewa tego, kogo kochacie. Gdy kochacie, macie klucze życia. Gdy kochacie i on noże z nich korzystać".
Mistrz daje następującą regułę: Gdy chcecie wiedzieć, czy dany człowiek jest przewodnikiem Boskiej Miłości, baczcie, czy nosi on życie dla siebie i swoich bliźnich. W jego obecności wasze, zmartwienia stopniowo się zmniejszają i giną.
"Pomyślcie o swym przyjacielu i jeżeli stan wasz się polepszy, kochacie go naprawdę. Jeżeli się nie zmieni, nie kochacie go jak należy. Ponieważ gdy kochasz, otrzymujesz coś".
Co znaczy kochać pewnego człowieka? Najpierw odbudować siły jego ciała. Potem zharmonizować jego uczucie i myśli tak, byś był dla niego jak słonce dla roślin.
"Nie jest łatwo kochać człowieka. Musicie zrozumieć szczegółowo jego duszę, jak i wszystkie jego potrzeby. Ten człowiek może cierpieć na jakąś choroby, lub może go dręczyć jakaś niepewność. Lecz gdy go kochacie, wyciągniecie ten cierń z jego ciała, a potem pokażecie mu drogę, którą musi iść, by się podźwignąć.
Gdy kochasz jakiego człowieka, możemy go porównać do doniczki z kwiatem: podlewasz go a on rozkwita w całej swej piękności".
Z kochającego wychodzi prąd życia, który podnosi otoczenie. Jest on jak źródło, które daje życie wszystkim.
Kto pójdzie do tego źródła zaspokoi swoje pragnienie.
Kochać kogoś to znaczy w każdej chwili wnosić coś pięknego do jego świadomości. Jeżeli miłość tego nie robi, nie jest prawdziwa. Każdy, kto kieruje miłość do ciebie, może ci pomóc. Dość jest, by człowiek przy najmniejszym smutku pomyślał, że ktoś go kocha, by się stał radosny.
Człowiek, który kocha nie tylko daje życie, lecz przyjmuje życie.
"Ktoś pyta: "Dlaczego muszę kochać i dlaczego muszę być kochanym?" Byś ogrodził ogród, w którym zasiałeś - w swojej duszy i w duszy tego, kogo kochasz - i by się utworzyły sprzyjające warunki dla rośnięcia wszystkiego, coś zasiał w ogrodzie".
Gdy wejdziecie do jakiegoś domu i zacznie się tam lepiej dziać, macie miłość. To jest miernikiem miłości.
"Gdy człowiek miłości odwiedzi jakiś dom, gdy jest on [właściciel] chory, wyzdrowieje, jeżeli się tam kłócą, przestaną się kłócić, choćby nic nie powiedział. Jeżeli wejdzie do przygnębionych, noszących brzemię życia, natychmiast nabiorą otuchy, wejdzie w nich promień radości i nadziei.
Miłość Jest Warunkiem Wiedzy i Rozwoju
"Im większa jest miłość człowieka, tym obszerniejsza jest i jego myśl. Zdrowa myśl idzie od światła, które miłość nosi w sobie. Gdy człowiek nie jest opromieniony promieniami Miłości, wtedy Mądrość i Prawda nie przychodzą.
Gdy jedna istota żyje w miłości, nie myślcie, nie myślcie, że jest nieukiem, chociaż nie skończyła wielkiej szkoły".
Miłość wnosi prześwietlenie w świadomości człowieka. Wskazuje ona prostą drogę. Promienie miłości przenikają przez realizm rzeczy i otwierają ich istotę.
Tylko w świetle miłości człowiek może poznać swych bliźnich i wszystko żywe, co go otacza.
Byś poznał świat musisz nań patrzeć oczyma Miłości.
"Racjonalna myśl zaczyna się od Boskiej Miłości. Brak miłości prowadzi do nieprawidłowych poglądów i sądów.
Jeżeli myślicie nie kochając, powiedziałbym, że nie należycie do najmądrzejszych ludzi. Nie myślicie. Może myśleć ten, który kocha. Nie możesz rozumieć rzeczy, jeżeli nie kochasz. Miłość prowadzi do prawdziwej wiedzy. Wielka nauka Miłości łączy w sobie wszystkie inne nauki. Kto ma miłość, może dać sobie radę w każdej sytuacji swego życia".
Prawdziwą wiedzę zdobywa sit tylko w Miłości, dlatego Mistrz mówi: "Człowiek musi się uczyć z miłością".
Miłość jest czymś istotnym w życiu, a inne rzeczy idą po niej. Wiedzy nie powinno się oddzielać od Miłości, wzmacnia ona myśli.
Miłość przynosi rozum. Jest ona drogą do rozumu.
"Tylko przy Miłości może być rozsądne życie".
Bez Miłości człowiek nie może osiągnąć Mądrości i Prawdy. Im większa jest Miłość, tym większy jest i rozum.
Miłość prowadzi do Mądrości. Boska Miłość jest drogą do wiedzy, warunkiem badania Boskiej Mądrości. Dlaczego? Przypuśćmy, jesteś obojętny do kogoś, nie interesujesz się nim, lecz gdy go pokochasz, interesujesz się jaki jest jego nos, czoło, oczy, ubranie, jakie jest jego życie.
"Jeżeli się zbliżycie do Miłości, zdobędziecie taką wiedzę, jakiej nie mieliście dotychczas, ubierzecie się w takie ubrania, jakie tylko Niebo może wam dać.
Nowa wiedza przyjdzie tylko do tych, którzy kochają Boga. Wyzwoli ona ludzkość od ograniczeń, w których się znajduje. Kto jest kochany i kto kocha, tylko ten może studiować i zdobywać wiedzę o Bogu i naturze. Jeżeli kochacie, Bóg wyśle Mistrza, który otworzy przed wami wewnętrzny sens Miłości. Bóg mówił niegdyś, mówi obecnie i będzie mówił w przyszłości lecz tylko do tych, którzy mają Miłość. Gdzie nie ma Miłości, tam nie słychać słów Boga.
Jeżeli posiadacie ogień miłości wykorzystajcie naukę wielkich Mistrzów, Wielkich adeptów i geniuszów, którzy zakończyli swój rozwój.
"Wszyscy ludzie są jednakowo uzdolnieni, lecz niejednakowo przejawieni. By przejawić swoje możliwości, człowiek potrzebuje miłości. Kto pragnie służyć Bogu z miłości, w nim na pewno obudzi się pewna zdolność lub talent, która stopniowo rozrośnie się. Kto pracuje z miłością, w ciągu roku może się nauczyć grać, jak któryś ze znanych skrzypków. Przez miłość zwykli ludzie mogą się stać genialnymi, genialni - świętymi, a święci - Mistrzami. Są to wielkie procesy w kosmosie, dla osiągnięcia których wymagane są dążenia i wielkie wysiłki".
Miłość może dokonać w człowieku dwóch rozmaitych rezultatów: z jednej strony może obudzić świadomość filozofa, zrozumieć piękno i majestat Boskości w świecie. Z drugiej strony może obudzić świadomość poety, który odczuwa piękno w naturze. Każdy człowiek, czy filozof, czy poeta, muzyk, malarz, który chce być wielkim, musi rozpocząć od Miłości.
Jeżeli poeta, uczony, muzyk odczuwają miłość ich utwory będą miały siłę przeobrażenia człowieka. Każdy kto przeczyta lub usłyszy jakiś utwór napisany z miłością, przeobrazi się. Stanie się w nim przewrót.
"Jeżeli literat jest przeniknięty tą wielką miłością, gdy umoczy pióro w atramencie, napisze coś wielkiego i pięknego. Jeżeli malarz wykona małe prawo dobra, może namalować wielkie obrazy. Kto chce napisać w pewnych kwestiach, zanim cokolwiek napisze musi zapytać, czy ma dyplom Miłości. Niech skończy według Miłości i wtedy pisze. Poeci muszą opiewać miłość, lecz w jaki sposób? Jaka to jest miłość, która dopuszcza zwątpienie i podejrzenie? Kto ma trzy podstawy życia - wiarę, nadzieję i miłość - będzie prawdziwym poetą i muzykiem. Takimi są ci, którzy pracują z miłością. Wszyscy poeci, muzycy, malarze, uczeni, którzy stworzyli coś wielkiego, byli ludźmi Bożej Miłości".
Gdy ktoś jest kochany, rozwija swoje zdolności.
"Miłość jest środowiskiem, warunkiem dla przejawiania się człowieka. Wystarczy by kochała was jedna osoba, żebyście się czuli pokrzepieni w trudnościach waszego życia. Wyobraźcie sobie, co się może stać z człowiekiem, jeżeli niejedna osoba, lecz mnóstwo skieruje swą miłość do niego.
Taki człowiek może się stać i muzykiem i śpiewakiem, malarzem, uczonym, poetą. Czym zapragnie może się stać. Wielką silą jest Miłość!
Potrzebujemy przyjaciół, którzy myślą dobrze o nas. Pod tym względem żywe warunki mają wielkie znaczenie. Na przykład są poeci, muzycy w świecie, lecz ich stwarzają ich przyjaciele. Ci ostatni stają się powodem, by talenty się przejawiły. Dla muzyka, dla poety, te warunki są tak niezbędne, jak dla rośliny grunt, woda, powietrze, chociaż ma ona możliwości wewnątrz siebie. Jeżeli człowiek z jakimikolwiek talentami nie ma wokoło siebie dobrych przyjaciół, którzy byliby dla niego gruntem, nie może się przejawić. Genialny staje się genialnym, gdyż są ludzie, którzy go kochają. By się urodził genialny człowiek, mnóstwo jasnych postępowych istot wysyła do niego Miłość, pokrzepienie i swe siły. Dziś poeci malarze, muzycy, uczeni giną, gdyż nie apelują do Boga, Który prawdziwie ich kocha.
Każdy człowiek musi mieć jedną osobę, która by go kochała całą swoją istotą tj. swojąś wiadomością, podświadomością i nadświadomością. Gdy człowiek posiada taką osobę, wszystkie dobra Boskie przyjdą do niego. Ta osoba przedstawia przewodnika, przez którego przenoszą się dobra z niewidzialnego świata do niego. Człowiek nic może odczuć Boskiej Miłości i Boskich dóbr skądkolwiek by przychodziły.
Jeżeli mówisz przed ludźmi, którzy cię kochają, będziesz mówił więcej, lepiej z większym krasomówstwem. Jeżeli mówisz przed ludźmi, którzy cię nie kochają, będziesz mówił mniej i gorzej. Taka łączność istnieje między muzykami i słuchaczami, między nauczycielami i uczniami. Za wszystkimi poetami, muzykami, literatami, malarzami, zawsze jest ktoś, kto ich kocha. Jeżeli nie ma kto ich kochać, niczego nie można od nich oczekiwać. By ktoś był poetą, muzykiem, malarzem, zawdzięczać to należy faktowi, że większość ich kocha, jest on kochany przez wielu ludzi, którzy mu pomagają swoją miłością, podnoszą go i dają mu natchnienie.
Wszystkie dary i zdolności człowieka są włożone do jego duszy pod postacią nasionek, które czekają czasu, aż będą zasiane. Gdy się zasieją, potrzebują specyficznej energii, która schodzi z wysokich światów. By osiągnąć tę energię, człowiek musi wejść w kontakt z Wzniosłymi Istotami, które by mu dały sposób pracy".
Wielkie, Prawo, które króluje w mądrej Naturze głosi:
Wyżsi podają rękę niższym, żeby ich podnieść.
Człowiek nie może mieć osiągnięć bez pomocy Mądrego Świata.
Przy miłości człowiek staje się wrażliwy na pomoc, która idzie z góry.
"Powiedziano w Piśmie Świętym: "Gdy przyjdzie Duch Prawdy, nauczy was, co czynić macie", jeżeli o tym wiecie, musicie pracować tak, byście wywołali Ducha, by przyszedł do was. Otwórzcie serca i rozumy dla Niego. Duch stale schodzi i wchodzi, lecz zatrzymuje się tylko przy tych, którzy otworzyli dla Niego swe serca i rozumy".
Miłość Wyzwala
"Jeżeli weźmiecie Miłość, wyzwoli ona was i doda wam siły byście sobie poradzili we wszystkich, trudnościach.
Dlaczego człowiek staje się niewolnikiem? Dlatego, że nie umie kochać. Kto nie może kochać i być dobrym, ten jest niewolnikiem warunków i nie może prawidłowo się rozwijać. Wolny jest tylko ten, kto kocha, kto jest dobry".
Pojęcie "wolność" należy rozumieć w szerokim sensie słowa. Jeżeli się mówi, że miłość przynosi wolność, rozumie się nie tylko, że wyzwala ona człowieka od zewnętrznych ograniczeń, lecz rozumie się jeszcze, że wyzwala go z niewoli jego niższej natury, od jego błędów, słabości, kalectwa i czyni go wolnym duchowo. Kto ma słabości, jest niewolnikiem słabości. Kto ma kalectwo, jest niewolnikiem kalectwa.
Istota Boskiej Miłości jest taka, że wyzwala ona. Człowiek, który odczuje tę Miłość staje się wolnym. Spadają z niego wszystkie łączności i ograniczenia. Żyje on i porusza się w świecie, lecz jest wolny od niego.
Gdzie jest Miłość, tam jest Prawda, a gdzie jest Prawda, tam jest wolność.
"Miłość, która ogranicza jest ludzka. Miłość, która wyzwala jest Boska". Karmcie się Miłością, byście się stali panami samych siebie. Gdy się staniecie panami samych siebie, staniecie się sługami Boga".
"Boska Miłość jest prawem sama dla siebie. Nie ma prawa, które może ograniczyć Miłość. Jest ona wielką siłą, która nie podpada pod żadne prawo. Jakimikolwiek byście ją związali więzami, wyzwala się ona - wszystko roztapia".
Miłość jest prawem wolnych stosunków. Wymaga ona pełnej swobody - zewnętrznej i wewnętrznej.
Tylko wolny umie kochać.
Każdy człowiek musi służyć Miłości wewnętrznego zrozumienia, swobodnie.
"Nie handlujcie miłością. Nikomu nie mówcie, by zrobił to lub owo dla was, jeżeli was kocha.
Jeżeli jakaś konieczność zewnętrzna, jeżeli prawo zmusi cię do kochania, to nie jest miłość. Uważacie za jedno i to samo miłość powszechną, i bezgraniczną. Każde ograniczenie myśli i uczuć człowieka wnosi ograniczenie w jego miłości.
Gdy ograniczasz miłość w sobie, człowiek ogranicza i Boga.
Gdy powie, że ograniczy Boga w sobie, człowiek natyka się na wielkie przeciwieństwo, zderza się z samym sobą.
Miłość nie znosi żadnych tam".
Nie należy krytykować dróg Miłości.
"Jeżeli kogoś kochacie, nie uczcie go, jak ma was kochać, gdy widzicie, że ktoś kocha, nie krytykujcie go.
Gdyby ludzie nauczyli się nie wtrącać do cudzej miłości, świat by się poprawił. W życiu mądrości są sprawy, a w życiu miłości - metody.
Jakie są prawa Mądrości, jakie są prawa Miłości i gdzie są zapisane?
Są one zapisane w duszy ludzkiej. Poszukajcie ich tam, a znajdziecie.
W Miłości nic ma władzy. W niej jest coś większego od władzy, w miłości drżysz o tego człowieka, którego kochasz. Przewidujesz wszystko, czego on potrzebuje.
Nie mówię wam, jak macie kochać!
"Miłość we wszystkich swych działaniach przejawia się, jako wielka twórcza siła. Dokonuje ona fizycznego i duchowego przewrotu w ludziach. Gdy Miłość wejdzie w człowieka, stwarza w nim szereg procesów alchemicznych, pod wpływem których cała jego istota, całe jego życie się zmienia".
Gdy Miłość nawiedzi człowieka jest ona w stanie przerobić go, zrobić przewrót w jego charakterze - zły staje się dobrym, słaby - silnym, leniwy - pilnym.
Miłość może zwrócić do Boga i największego grzesznika.
"Jeżeli żona może poprawić charakter męża, ma ona miłość. Jeżeli mąż zrobi to samo ze swoją żoną, ma miłość.
Pewien młodzieniec był znany jako najgorszy i najbardziej szalony. Nikt nie śmiał zbliżyć się do niego. Lecz stało się, że pokochał pewną dziewczynę. Od tej chwili stal się miękki, uważny, ustępliwy w stosunku do wszystkich. Dziewczyna jakąś magiczną siłą mogła zmiękczyć jego serce. Tą magiczną siłą jest Miłość.
"Miłość nadaje sens życiu. Gdy przyjdzie, złodziej przestaje kraść, przestępca przestaje być przestępcą.
Miłość zaspakaja tęsknoty duszy ludzkiej. A tam, gdzie wszystkie tęsknoty są zaspokojone nie może być przestępstwa.
Jedyną siłą, która może dać radę wadom człowieka jest Miłość. Przetwarza ona je w zalety.".
Miłość należy zastosować jako jedną z metod wyzwolenia się z kalectwa.
"Jedyną siłą której się podporządkowują dobro i zło, jest Miłość. Zło roztapia się wobec Miłości, ściera ona grzechy człowieka. Jedynym co może uchronić człowieka od zła jest Miłość. Miłość do Boga strzeże człowieka od wszystkich pokus. Poddaje się pokusom tylko ten, który kocha jednego, lecz ten kto kocha wszystkich, nie może się poddać pokusom.
W miłości pokusa nie istnieje. Jest ona tak wielka i potężna, że wszystko przez nią odstępuje. Przetwarza ona i najgrubszy lód w parę".
Niemożliwe jest, by człowiek w Miłości popełnił przestępstwo. Miłość poprawia wszystkie błędy przeszłości i teraźniejszości.
"Gdzie jest Miłość, tam nie ma przestępstw. Gdzie są przestępstwa tam nie ma Miłości.
Kochający nie może popełnić przestępstwa, gdy żyje w Bogu, a przed Jego Obliczem żadne przestępstwo nie może być dokonane".
Wszystkie myśli, uczucia, pragnienia i czyny, które dręczą współczesnego człowieka, Miłość przetwarza w coś pięknego.
"Jedną zaletę posiada Miłość, której nie mają w świecie inne siły: Jeżeli weźmiecie najgorszą wadę, którą ma człowiek i rzucicie ją w ogień Miłości, wada ta natychmiast stanie się drogocennym kamieniem.
Ta miłość nie jest dla zwykłych ludzi. Jest ona tylko dla tych, którzy dążą do nowego życia.
Miłość jest początkiem cnót. Wszystkie one są owocem Miłości.
Gdy wejdzie w życie człowieka Miłość, ożywi nawet najmniejsze cnoty. Siła człowieka tkwi w małych cnotach. Wszystkie wady rodzą się tylko wtedy, gdy brak szlachetnego elementu Miłości".
Mądrość, Prawda i Sprawiedliwość również są włączone do Miłości.
Znaczy, gdy przejawicie Miłość, przejawią się wszystkie cnoty.
"I wtedy będziecie, jak dobrze nastrojony instrument, na którym będzie grał Wielki Artysta".
Miłość wyklucza wszelkie stany negatywne: zwątpienie, zamieszanie, niepokój, przygnębienie, zmartwienie, strach. Miłość oddala wszystkie niższe, ciemne siły.
"Gdy jakiś ciemny duch wejdzie w człowieka, ten ostatni doświadcza strachu. Gdy człowiek nie wierzy i nie kocha, wtedy idą niższe istoty. I najgorsze istoty odstępują wobec Miłości. I najgorsze duchy zmusza do ucieczki. Gdy przyjdą do was wielkie doświadczenia w życiu, ponure myśli, i pragnienia wiedzcie, że nie są one wasze. Należą one do zupełnie obcego waszemu życiu świata, który ma zupełnie inne dążenia, cele i zamiary".
Gdy człowiek ułowi tylko jeden promień Miłości, następuje w nim rozszerzenie, rozumie on swój stosunek do ludzi.
Tylko Miłość może uczynić człowieka silnym. Siła człowieka nie tkwi w nim samym, lecz w Miłości, w Bogu!
"Tchórze, głupi, okrutni ludzie, są to ludzie bez miłości. Kochający nie boi się zła, ani śmierci. Kto się boi, ten nie zna Miłości, nie zna Boga".
By człowiek był bez strachu, dusza jego musi być pełna Miłości. Wszyscy Mistrzwie więc, którzy szli na świat, wymagali od uczniów nieustraszoności.
"Wymaga się od was odwagi".
Miłość przynosi odwagę. Robi ona człowieka bohaterem. Żadna siła nie może go złamać. Człowiekiem silnej woli jest ten, który ma Miłość.
Wola bez miłości nie może się przejawić. Gdzie jest brak Miłości, tam się przejawia swawola, a nie wola.
"Gdy przepłyną źródła naszego życia, łatwo zapłacicie dług przeszłości".
"Dziś, gdy się stykacie z nieszczęściami, cierpieniami, chorobami ograniczającymi warunki, wiedzcie, że przyczyną tego jest brak miłości w życiu. Cierpienia są metodą natury wydelikacenia ordynarności i okrucieństw ludzi. Kto chce zmiękczyć swój los, musi zastosować Miłość".
Miłość daje siły człowiekowi, by zniósł przeciwieństwa, by je usunął ze swej drogi. Kto ma Miłość może sobie z nimi poradzić. Boska Miłość godzi wszystkie przeciwieństwa w umyśle, sercu i ciele człowieka i wszystkie zewnętrzne przeciwieństwa. Miłość, która nie usuwa przeciwieństw, jest słaba.
Gdy człowiek uczyni najmniejsze uchylenie od miłości, stwarza w ten sposób zewnętrzne i wewnętrzne ograniczenie. Przychodzą ograniczające warunki życia. Jest tylko jedna droga, która może wyzwolić człowieka od cierpień, od brzemienia przeszłości. To jest Miłość. Gdy człowiek zlikwidował przeciwieństwa i brzemię przeszłości, musi się połączyć z Miłością. Przez nią człowiek likwiduje wszystkie grzechy i przestępstwa przeszłości.
Gdy człowiek wejdzie w Miłość, ograniczające warunki życia się usuwają. "Kto przyjmie Miłość i zastosuje ją - ulepszy swoje życie. Gdy o niej zwątpi, obarcza swoją przyszłość. Brzemię świadomości ludzkiej jest utworzone z dawnych przestępstw i grzechów człowieka. Tylko Boska Miłość może wyzwolić człowieka z tego brzemienia.
Miłość jeszcze nie króluje. Na świecie przede wszystkim działa prawo tego wielkiego kolca, który nazywają "Prawem konieczności", a następnie idzie Miłość"."
"Przede wszystkim w was musi przyjść Mądra Dusza, która was pokocha, byście się poczuli mocni i wolni".
Jeżeli pokochacie jakąś istotę, pierwsze, co macie zrobić, to uczynić ją wolną -wyzwolić ją od wszystkich ograniczeń.
"Gdy człowiek Miłości widzi kogoś związanego powrozem, odwiąże go. Jeżeli nie może go odwiązać, przetnie powróz i wyzwoli go. Miłość wyzwala ograniczonych, gnębionych i niewolników. Ze swego bliźniego nie poświęcisz ani jednego włosa, ani jednego mięśnia dla twego dobra.
Jeżeli rozwiążecie tę kwestię, rozwiązaliście wszystkie inne kwestie socjalne w świecie".
Potrzeba Studiowania Miłości
"Wewnętrzny sens Miłości jest wielkim zadaniem, które musicie przestudiować.
Szczerzy i uczciwi muszą być ludzie współcześni. Jaką naukę muszą studiować przede wszystkim? Naukę Miłości!
Ideałem przyszłości jest: studiować, czym jest Miłość.
Obecnie znacie tylko jedną z form Miłości. A ile form, ile przejawów ma Boska Miłość!".
Wielka nauka Miłości łączy w sobie wszystkie inne nauki. Gdy przyszedł na ziemię człowiek musi się starać o wielką naukę Miłości, by zrozumieć swoje przeznaczenie. Przede wszystkim człowiek musi się zapoznać z zasadniczymi metodami Miłości we wszystkich jej przejawach. Jedyną kwestią, która zasługuje na uwagę jest na pierwszym miejscu to, kwestia Miłości. Sztuką jest, by człowiek nauczył się kochać.
"Badajcie przejawy Miłości, byście nie utracili owoców. Jakiej większej nauki możecie szukać, niż ta, która daje metody, jak zachować uczucie swego przyjaciela, który jest gotów dla was na wszelkie ofiary. Utracić Miłość tego swego przyjaciela, to znaczy utracić coś najpiękniejszego w świecie. Wszyscy muszą dążyć do studiowania tego Wielkiego Prawa Miłości".
Ludzie jeszcze nie doszli do stanu zrozumienia, czym jest Miłość. Miłość do Boga kryje w sobie tajemnice życia.
"Dziś, kto kocha, nie wie jak kochać. I kto jest kochany, nie wie jak ocenić miłość.
Większość ludzi idzie z tego świata nie obudziwszy się dla miłości. Jak przyszli, tak idą. Współcześni ludzie dopiero teraz zaczęli badać ogień miłości. Nie doszli oni do dziedziny w której ten ogień funkcjonuje. Nie rozwinęli się oni jeszcze i nie zbadali stopnia ognia miłości. Obecni ludzie nie rozumieją miłości, ani w jej formach, ani treści, ani sensu. By zrozumieć formę czegoś, treść i sens, znaczy by wywarło ono pewne działanie na ludzki umysł, serce i wolę. Wy jeszcze nie odczuliście Miłości. Bóg jest Miłością. To jest nauka przyszłości, dla szóstej rasy. Jej przejawi się Miłość".
Przyszła nauka jest nauką Miłości. Ludzkość musi zrozumieć, jak wykorzystać warunki Miłości, by przeżyć życie dobrze. Wielka nauka życia - to jest Miłość, to jest nauka Chrystusa.
"Miłość ma 350 milionów form. Zadaniem człowieka jest zbadać je i rozróżnić. Ktoś mówi: "Wiem o tym, słyszałem najrozmaitsze opowiadania o miłości!" Mówię ci: Czy przestudiowałeś te 350 milionów form miłości?
Gdy współcześni ludzie zrozumieją Miłość jako potężną siłę, jako wielką siłę, dźwignię świadomego życia, jako warunek dla przetworzenia społeczeństw, będą mieli możność ją zastosować.
"Niech przyjdą wszyscy uczeni, literaci, poeci, muzycy i malarze i opiszą piękno i wielkość Miłości, co dotychczas nie jest opisane".
"Gdy skończy swój duchowy rozwój, człowiek zdobywa Miłość. Tego nie osiąga się od razu. Gdy człowiek dąży do Miłości, gdy zdobędzie jej ciepło, to nie znaczy by oczekiwał wszystkiego gotowego. Praca wymagana jest od wszystkich. Tysiące lat człowiek pracował i jeszcze tysiące lat będzie pracował, aż przejawi Miłość swą. Potrzebna jest usilna i świadoma praca nad sobą, nad umysłem i sercem. Do raju nie wchodzi się łatwo. Największe szczęście, które człowiek może znaleźć na ziemi, jest to mieć różdżkę czarodziejską miłości. Może ją zdobyć - wystarczy tylko dążyć niezmordowanie do tego dobra.
By przyjąć Miłość, musi się stać przewrót wewnętrzny w naszej świadomości".
Są metody, które przygotowują człowieka do Miłości. Człowiek może świadomie pracować w tym kierunku.
"Jeżeli chcecie by was odwiedziła Miłość, zapragnijcie jej z głębi swej duszy! Zawsze odpowiada się na silne, szczere życzenie człowieka, które Wychodzi z jego duszy".
Człowiek może pracować świadomie, by się wzmogło jego odczucie. Staje się to przez zastosowanie pewnych metod.
"Pewne komórki mózgu łamią tylko promienie Miłości, inne mądrości czy prawdy. Jakość i ilość komórek mózgowych, które je odczuwają, określają Miłość, Mądrość i Prawdę w człowieku".
Oto dlaczego potrzebne są metody, przez które się udoskonali ludzki system nerwowy, by był przewodnikiem Miłości.
Z drugiej strony ważne jest i trenowanie systemu nerwowego, by przetrzymał potężne drgania Miłości. Do tego celu potrzebna jest planowa praca, wysiłek, zastosowanie metod. Ta kwestia ma i inną stronę: Dwie osoby mogą kochać tylko wtedy, gdy rozwinęły swe ciała duchowe. Od ich rozwoju zależy wiara i Miłość człowieka. Mistrz daje metody dla ich rozwoju i organizacji.
Niektóre z tych metod są zastosowane do Mądrej Natury, a inne człowiek stosuje świadomie. Wspomnimy niektóre z tych metod, które Mistrz wykłada w swych pogadankach i wykładach. Przez nie człowiek przygotowuje się do wejścia w świat Miłości.
"Cierpienie jest drogą Miłości. Jest ono filtrem - filtruje wszystkie myśli nasze, uczucia i postępowanie.
Ci, którzy cierpieli, są piękniejsi, niż ci, którzy nie cierpieli. W twarzach pierwszych jest miękkość.
Raz przy Siedmiu Rylskich Jęzorach siedzieliśmy na tarasie nad pierwszym jeziorem, które Mistrz nazywa Macharzi. Wody jeziora były nieruchome. W dolinach spoczywały lekkie mgły. Tylko szczyty gór były zalane światłem. Jasny pokój królował nad całą ziemią. Ktoś zapytał Mistrza o cierpienie, wtedy powiedział On:
Cierpienia poprzedzają Miłość. Nikt nie może zakosztować Miłości, dopóki nie przejdzie przez cierpienie. Kto przez nie przeszedł znajdzie Miłość - największe bogactwo w świecie. Warto przejść przez cierpienia, by znaleźć największe bogactwo. W tym bogactwie kryje się siła człowieka. Cierpienie jest pierwszą oznaką, że Błogosławiona Ręka pracuje nad człowiekiem i poprawia go. Cierpienia zrobiły człowieka wielkim. Cierpienia wielkich ludzi są niezbędne, by doprowadzić do zupełnej wewnętrznej łączności z Miłością. Z Bogiem. Gdy cierpi, człowiek zaczyna myśleć i budować. Powiecie, że ta droga jest zła. Nie, ta droga jest trudna tylko na początku. Im dalej idziecie, tym staje się piękniejsza i łatwiejsza.
Gdy się znalazł przed największymi cierpieniami Chrystus rzekł: "Ojcze, w twoje ręce oddaję Ducha swego". To wskazuje, że w najstraszniejszej chwili swego życia nie utracił On wiary i Miłości. Chrystus potem mówi: "Dana mi jest wszelka władza na Niebie i Ziemi". Powiedział On te słowa, gdy wypił czarę goryczy.
Wielki i potężny jest człowiek Miłości, tak na Niebie, jak i na Ziemi. Cierpienia są drogą wyzwolenia. Wypędzają one zło z serca.
Bóg mówi:
"Nie uważajcie trudności w życiu za karę, są one biczem Błogosławieństwa. Nie uważajcie za karę przykrości życiowych, są one impulsem do podźwignięcia się. Nie uważajcie nieszczęść w życiu za karę. Są one balsamem leczniczym na ręce, które podnosi".
Przez cierpienie człowiek rozumie, co to jest służba Wielkiej Miłości, która zrobi wszystko w świecie. Trochę pomilczał Mistrz i ciągnął dalej:
"Jedyną drogą, która prowadzi do życia, jest Miłość. Jedyną drogą, która prowadzi do wiedzy, jest Mądrość. Jedyną drogą, która prowadzi do wolności, jest Prawda.
To są trzy drogi, którymi musimy chodzić, by zdobyć życie, wiedzę i wolność".
Odblaski słońca skrzyły się na jeziorze Macharzi - pierwszym jeziorze, a woda w nim była głęboka i nieruchoma.
Cierpienie jest pługiem, którym orze się grunt ludzki, a następnie zasiewa się czystymi myślami i uczuciami. Cierpienie i smutki czyszczą i przygotowują człowieka do Wielkiego Boskiego życia, które idzie na ziemię. Cierpienie jest ogniem, w którym spalają się wszystkie nieprawidłowe myśli i uczucia, wszystkie pomyłki w których człowiek żył w przeszłości i wtedy się staje podatny Miłości.
"W Boskim świecie patrzy się na cierpienie, jak na wielki impuls, by człowiek wyszedł z niższego stanu i wszedł w wyższy.".
Cierpienia, które przychodzą jako rezultat braku Miłości nazywam cierpieniami bezmyślnymi. Człowiek cierpiący w pełnym znaczeniu jest to ten, który dąży do Miłości i cierpi przez nią. Mądre cierpienia są przywilejem. Gdy człowiek pójdzie do karczmy, upije się i pęka mu głowa, to są niemądre cierpienia.
A gdy cierpisz dla idei i w pracy dla niej tracisz całe życie, zdrowie bogactwo i wszystkie warunki to jest przywilej.
Natura patrzy bardzo przychylnie na tych, którzy cierpią. Gdy natura znajdzie coś twardego w człowieku, kładzie go ona do ognia, by go przypiec. Gdy człowiek utraci swą miękkość, natura wkłada go do pieca, od dołu nakłada ognia i pyta go: Czy będziesz kochał? Nie chcę. Wzmacnia ona ogień. Będziesz kochał? Nie chcę. Jeszcze więcej wzmacnia ogień. Teraz bez pytania człowiek sam mówi: "Będę kochał". Już zmiękł".
Gdy mówimy o miłości, nie rozumiemy nauki o pokoju. Człowiek, który chce kochać musi spróbować największych cierpień w świecie. Kto nie cierpiał, nie może wypróbować tej Boskiej zasady.
Żeby zdobyć pewne dobro człowiek przejdzie przez trudności, cierpienia, które przedstawiają uderzenie młotka rzeźbiarza o kamień. To przedstawiają cierpienia człowieka. Wielki Rzeźbiarz uderza młotem by usunąć wszystko negatywne.
Cierpienia hartują system nerwowy, by mógł wytrzymać silne drgania Miłości.
Tylko ten może wytrzymać Miłość, kto przeszedł przez wielkie cierpienie i rozumie życie. Przez choroby spalają się fizyczne i duchowe nieczystości w człowieku. Im zwiększa się cierpienie, tym zwiększa się i miłość. Razem z cierpieniem stopniowo przychodzi Miłość. Po cierpieniu idzie Miłość. Kto nie cierpiał wcale, noga jego nie może wstąpić w Miłość, nie może on wypróbować wszystkich jej dóbr. Cierpienie otwiera oczy człowiekowi, by widział i rozumiał wszystko. Żeby pójść do Boga, człowiek musi przejść przez wielkie cierpienia. Wielkim prześwietleniem jest dla człowieka, gdy z daleka ujrzy Boskie Oblicze - Miłość!
Gdy mówimy o cierpieniach, rozumiemy te, z którymi możemy mieć zaszczyt wejść w świat Miłości i ujrzeć jej twarz.
"Smutek jest granicą przejścia do Miłości. Gdy dojdzie do największego smutku człowiek jest na granicy tej Miłości, do której dąży jego dusza. Gdy przejdzie granicę, dusza jego wchodzi już w głęboki pokój wewnętrzny, gdzie króluje Miłość. Wchodzi on w realizm Wielkiego, Nieznanego, w wieczne życie. Pierwszą oznaką przybliżenia się do Miłości jest cierpienie. Im więcej się zwiększają cierpienia, tym bliżej jest Miłość. Od dwóch tysięcy lat cierpienia ludzkości coraz bardziej zwiększają się, ponieważ Ziemia weszła w nową fazę - zbliża się epoka Miłości".
W cierpieniu nie jest sens życia. Jest ono tylko czasowym zjawiskiem w życiu ludzkim. Tylko w pewnych dziedzinach natury człowiek przechodzi przez cierpienia. Są dziedziny życia, gdzie nie ma cierpień.
"Miłość jest drogą do wiecznego tryumfu, lecz by jej nie nadużyć, człowiek musi przejść drogę cierpień i smutku".
"Czystość jest niezbędna, byś był przewodnikiem Ducha Bożego. Jest ona potrzebna, by Boska jasność przeszła przez duszę ludzką. Jedyną istotą, która może nas uczynić czystymi, jest to Bóg. Bóg w każdej chwili daje coś człowiekowi. To jest czystość. W każdej chwili nadchodzi czystość. Myślcie o tym, że Bóg jest czystością. Miłość rośnie przy absolutnej czystości, tylko czysty jest silny".
Czystość jest jedną z głównych metod dla rozwoju Miłości. Jest ona prawidłową, najskrytszą łącznością między Wielkim Początkiem i duszą ludzką.
"Dopóki, człowiek jest czysty, każdy może go kochać. Jeżeli chcecie, by was kochano, niezbędna dla was jest czystość. Czystość jest potrzebą by mogła się w was przejawić Mądra Miłość. Poza czystością Miłość i Rozum nie mogą istnieć. Dopóki mam tę świętą myśl: Kochać Boga i przez tę świętą Miłość kochać wszystkich, posiadam czystość".
Żywa czystość jest cechą Rozumnej Miłości. Uczeń musi być czysty, by odczuł i zrozumiał Miłość. Miłość jest siłą, która rozwija się tylko przy czystości.
"Włóż czystość do swego serca, a Miłość się przejawi".
Człowiek musi sobie powiedzieć: "Muszę być absolutnie czysty w myślach, uczuciach i czynach, by zatrzymać Miłość".
Między czystością i Miłością jest ścisła łączność.
Mamy i odwrotne działanie: Miłość przyjęta prze z człowieka może oczyścić go natychmiast.
"Tak jak przestępstwo może zepsuć człowieka, tak w jednej chwili, Miłość może go oczyścić i podnieść".
Każdy, kto dotknął źródła Miłości, zawsze cos od niego otrzymał. Byście oczyścili swe życie, puśćcie przez nie silny prąd wody. Ta mocna woda, ten mocny prąd jest to Boska Miłość. Puśćcie ją, by przez was przepłynęła, by was przygotowała do nowego życia.
Miłość jest silnym prądem, który unosi wszystkie męty i nieczystości. Charakterystyczną cechą Miłości jest, że przynosi czystość.
Jedna z zalet Miłości jest absolutna czystość.
"Czystość przedstawia pancerz, który chroni człowieka".
"Kochajcie się i wykorzystujcie warunki, które dał wam Bóg".
Znajdujecie dobre strony innych. Miłość nie widzi błędów człowieka, którego kocha. Bóg w swej bezmiernej Miłości nie widzi błędów ludzkich. Widzi tylko ich dobre strony.
Mówicie: Musimy kochać Wielki Mądry Początek. Jak będziecie go kochali? Trzeba wiedzieć, że przejawia się on w całym życiu, we wszystkich istotach. Dlatego, gdy spotkacie jakiegoś przyjaciela, znajdźcie w nim przynajmniej jedną piękną stronę, która przedstawia w nim Boskość.
Gdy widzimy błędy ludzkie, nie możemy się zapoznać z miłością. Każdy dąży do niej, pragnie ją zdobyć. Dlaczego ludzie nie mogą jej zdobyć? Gdyż zajmują się błędami ludzkimi".
Raz powiedział Mistrz przy Siedmiu Rylskich Jeziorach:
"Oto jedna z metod, przez które Miłość może się przejawić w człowieku: zacznijcie widzieć piękno w każdym człowieku. Nie jest łatwo kochać. To jest cała nauka. Jest to wielka sztuka. Kochać człowieka - tzn. znaleźć w nim jedną dobrą cechę, która zatrzyma waszą uwagę. Jeżeli nie możecie jej znaleźć wtedy między wami, a nim będzie istniała łączność mechaniczna, lecz nie miłość. By dwie osoby się kochały, koniecznie obie muszą znaleźć w charakterze jeden drugiego jakąś dobrą cechę, za którą się kochają. Gdy mówię: Że Bóg kocha wszystkich ludzi, mam na widoku, że znalazł on jedną cechę dobrą w każdym człowieku, dzięki której go kocha. Ludzie robili doświadczenie z miłością, lecz to jeszcze nie jest miłość. Są to tylko próby miłości. Wszystkie te cechy, które dziś przejawia miłość - podejrzenie, zwątpienie, niedowierzanie - są negatywne. Kochający widzi tylko zalety, które masz w sobie. Bóg posiada jedną cechę: Wobec Niego nigdy nie można obmawiać innych".
Wielu ludzi, dalekich od miłości, nie widzą prawidłowo rzeczy. Gdy zaczniesz widzieć piękno w każdym człowieku przygotowujesz się do miłości, przystosowujesz się do niej. Gdy chcesz, by cię odwiedziła miłość nie krytykuj nikogo! Przynajmniej przez pewien czas bądź ślepy na błędy ludzkie. Gdy spotkacie jakiegoś człowieka, poszukajcie w nim dobra. Gdy zwykłe zło jest w człowieku, to nie jest istotny człowiek. Zło w nim jest przejściowe. Samo przez się osłabnie ono. Jest to kwestia czasu. A dobro w nim jest trwałe, niezbędne, które nie zniknie w przyszłości, lecz przeciwnie, rozkwitnie.
By zrozumieć istotę tej metody, którą daje Mistrz, trzeba wiedzieć, co następuje: ludzie serca, miłości, ludzie gotowi, do poświęcenia się dla innych, służeniu słabym, niesprawiedliwie traktowanym, mają wyróżniającą cechę, po której można, ich poznać jeszcze od wczesnego dzieciństwa: mają oni pietyzm dla wszystkiego Wielkiego, pięknego, świętego i wzniosłego w świecie. U nich ten pietyzm przejawia się i do takich rzeczy, w których inni nie widzą nic szczególnego. I w tych rzeczach ludzie dysponowani do Miłości widzą coś godnego pietyzmu.
"Jako uczniowie musicie rozwinąć w sobie uczucie pietyzmu, które wyraża się we wzajemnym szacunku. Kto rozwinął w sobie miłość do Boga, ten ma rozwinięte silne uczucie pietyzmu".
Człowiek może powiedzieć, że w kimś nie ma ani jednej dobrej cechy. Nie, niech poszuka głębiej, a znajdzie przynajmniej jedną dobrą cechę. I jeżeli nie może znaleźć, niech powie: "ponieważ w nim żyje Boski promień, ten ostatni robi go cennym. Ten promień jest to dobro w nim".
"Tylko piękno w człowieku jest kochane. Gdy mówię, że Bóg kocha i grzesznika, kocha On dobro, które jest wen włożone.
Każdy człowiek musi się stać artystą malarzem, widzieć w ludziach piękno. By się nie brudzić nie zatrzymujcie się nad nieczystym w człowieku.
Artysta maluje człowieka, ubranego w najpiękniejsze ubranie. I wy róbcie tak! Gdy tworzycie obraz człowieka w swej duszy, ubierzcie go w najpiękniejsze ubranie".
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz