W
Dzień Zaduszny, ku pogłębieniu więzi z siatką krystaliczną Ziemi, na
której wszyscy, których nie ma w ciele, są wciąż z nami, proponuję inny
rodzaj wspominek:
Można ronić łzy, że ich już nie ma, albo można się cieszyć, że żyli.
Można, zamknąwszy oczy, modlić się, żeby wrócili, albo otworzyć oczy i dostrzec wszystko, co nam po sobie zostawili.
W sercach możemy czuć pustkę, gdyż straciliśmy ich z oczu, albo możemy tam czuć pełnię miłości, którą z nimi dzieliliśmy.
Można do jutra odwrócić się plecami i żyć przeszłością albo radośnie go oczekiwać pamiętając wczorajsze radości.
Można tylko łzami opłakiwać ich odejście albo pieczołowicie chronić ich pamięć, czyniąc ją żywą.
Można płakać i w płaczu pozostać nieutulonym albo można uczynić to, czego oni by bardzo chcieli:
Rozchmurzyć się, otworzyć serce i żyć dalej.
Można ronić łzy, że ich już nie ma, albo można się cieszyć, że żyli.
Można, zamknąwszy oczy, modlić się, żeby wrócili, albo otworzyć oczy i dostrzec wszystko, co nam po sobie zostawili.
W sercach możemy czuć pustkę, gdyż straciliśmy ich z oczu, albo możemy tam czuć pełnię miłości, którą z nimi dzieliliśmy.
Można do jutra odwrócić się plecami i żyć przeszłością albo radośnie go oczekiwać pamiętając wczorajsze radości.
Można tylko łzami opłakiwać ich odejście albo pieczołowicie chronić ich pamięć, czyniąc ją żywą.
Można płakać i w płaczu pozostać nieutulonym albo można uczynić to, czego oni by bardzo chcieli:
Rozchmurzyć się, otworzyć serce i żyć dalej.
-Elizabeth Ammons
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz